Welcome to The States, little sweeties!

Okee dan, beter laat dan nooit: zoals beloofd hierbij verslag van het laatste deel van onze reis - The States! Het is nogal een lang stuk geworden, als je zin hebt kun je het lezen en anders hebben we gelukkig de foto’s nog! ;-) Voor de ongeduldigen onder ons: zie onderaan pagina.

31 mei
Lekker Auckland in geweest om de laatste boodschappen te doen voor we naar de States vertrekken. Mooi voor ons: uitverkoop! Alle zomerspullen werden voor een prikkie verkocht, dus allebei een nieuwe zonnebril, t-shirts, etc. gekocht. Verder kadootjes gekocht voor de familie van mijn (Jesse's) achterneef in San Francisco, waar we uitgenodigd zijn om te komen logeren.

1 juni
Spullen ingepakt (best nog een opgave; we zijn begonnen met allebei 1 backpack en een dagtas, maar intussen is onze garderobe/spullenboel aangegroeid tot het dubbele...) en verder een beetje rondgehangen bij het hostel. Het was heerlijk weer, dus lekker van de zon genoten in de tuin. Om een uur of 3 werden we opgepikt door de Shuttle bus (je moet 3 uur van tevoren aanwezig zijn op het vliegveld!). Het inchecken ging vervolgens niet echt vlotjes omdat op ons ticket stond dat we maar 20 kg mee mochten nemen, terwijl op de Air New Zealand site staat dat je 2 x 23 kg mee mag nemen naar de States. Gelukkig hadden we maar 3 kg overgewicht, wat we gewoon in onze handbagage mochten stoppen. Vervolgens nog even tax free drank ingekocht (Gin  Gin Tonic: Yummie!) en na een tijdje wachten boarden en opstijgen.

1 juni #2 (!)
Omdat we met de tijd meereizen (in oostelijke richting) passeerden we de datumgrens (ergens ten oosten van de Fiji eilanden) op een gunstige manier: het bleef na een nachtje slapen nog steeds 1 juni! Net als Jules Verne omschrijft in zijn boek "reis rond de wereld", hebben we dus 1 dag extra in onze reis om de wereld.
Op het vliegveld konden we onze huurauto oppikken. Dit bleek niet zonder slag of stoot te gaan. Het bedrijf wilde ons extra laten betalen voor dingen die we al lang betaald hadden (zoals gelukkig duidelijk op onze uitgeprinte voucher stond). Omdat het hele gedoe wat langer duurde, begon zich achter ons een rij te vormen, waaruit commentaar op ons geleverd werd. Wij vroegen ons een beetje af of dit nou het servicegerichte, gastvrije Amerika was waar iedereen het over heeft? Gelukkig was de jongen die ons later hielp met het vinden van de auto erg aardig. Wij hadden de allerkleinst en goedkoopste auto gereserveerd (een sullige Chevrolet Aveo, ofwel Daewoo, want dat is overgenomen door Chevvy). Maar wat bleek nu? We hadden ongevraagd een upgrade gehad en er stond een dikke Dodge Avenger op ons te wachten. Hier bleek vervolgens iets mis met de sleutels (embarrassing: het alarm ging af omdat de batterijen van de afstandbediening in de sleutel op waren, etc), dus uiteindelijk kregen we een auto van de dezelfde grootte mee, maar dan in de vorm van een Chrysler Sebring. In Nederland zou dit een dikke zakenbak zijn! Na een half uurtje rijden kwamen we aan bij Arjan en Debbie. Arjan is mijn (Jesse’s) achterneef en woont al 25 jaar in de VS. Zij hadden ons uitgenodigd om bij hen te blijven logeren, een fantastisch aanbod natuurlijk. Het bijzondere is dat ze wonen op een woonboot vlakbij het centrum van S-F (ong. half uur lopen!) We warden hartelijk door hen ontvangen en mochten doen en laten wat we wilden. Na even de stad in te zijn geweest en een reisgids gekocht te hebben kregen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld.

2 juni
Uitgeslapen en vervolgens op pad gegaan om kampeerspullen te kopen. Debbie gaf ons de tip naar de Sports Authority te gaan, een sort Decathlon. Hier zijn we heel goed geslaagd; we hebben niet alleen een tent en luchtbed gekocht, maar ook leuke sneakers (voor de oude vandagen: een soort gympjes) voor Jesse. En dit alles in de mega-uitverkoop! ‘s Avonds lekker gegeten met Arjan, Holly en Jesse, de kinderen. Grappig dat de zoon dus ook Jesse heet… Na het eten zijn we Chinatown en North Beach -de italiaanse wijk- ingeweest.

3 juni
Neef Arjan blijkt een erg handige jongen te zijn; hij heeft zelf een ong. 13 meter lange zeewaardige catamaran gebouwd! (Zie: http://www.rotkat.com/) Alles ziet er ontzettend professioneel uit, echt niet te zien dat het door een “amateur” gebouwd is! En wij hadden de eer met hem, Debbie en Bill (een vriend) mee te mogen. Het weer was erg mooi en het waait altijd lekker in de baai, dus het werd een perfect dagje zeilen. Het uitzicht over de Golden Gate Bridge en downtown S-F was fantastisch!

4 juni
Tijd om de stad beter te leren kennen, ofwel: alle toeristische plekken te bezoeken… Eerst zijn we naar The Mission gelopen. Dit is een wijk met veel migranten en daardoor ook een beetje “exotische sfeer”. Leuke Mexicaanse huisjes, restaurantjes, barretjes, etc. Vervolgens zijn we met een leuk oud trammetje naar de Fisherman’s Warf gereden. Dit is het tegenovergestelde van de mission: toeristisch, met een soort van kermis sfeer. In het toeristen informatie bureautje werden we begroet door de dame on duty: heeeeeeeeeey little sweetieieieies, how aaaaaaaaaaaare you!? Ik (Jesse) stond echt op het punt me om te draaien en hard weg te lopen, maar werd door Doortje tegengehouden en kreeg in mijn oor gefluisterd: “dit is hier normaal, dit krijg je nog veel vaker te horen!” Hmmm, dat beloofd wat! Met de nekharen overeind het hele standaardverhaaltje van de dame aangehoord, vervolgens driekwart van de gratis foldertjes en prullen die we in onze handen geduwd kregen teruggegeven en snel weer naar buiten vertrokken. Daar de zeehondenkolonie, die zich een vaste vergaderplaats in de haven hebben toegeeigend, gadegeslagen --> leuk!
Vanaf de Fisherman’s Warf zijn we naar Lombard street gelopen. Dit is echt fijn van San Francisco: je kunt alles heel goed belopen. Lombard street is een heel steile straat met allemaal bochten erin. Ziet er erg schattig uit en is ook gebruikt in een Sony(?) reclame. Hierna zijn we met een cable car naar Market Street gereden (Downtown) en vanaf daar naar “huis” gelopen. Die avond hebben wij gekookt en zijn we naar een shopping mall geweest om voor een brandertje te kijken, maar helaas niks van onze gading gevonden. Dan maar een paar weken koud eten...

5 juni
In de loop van de ochtend alle spullen ingepakt (...dat duurde wel weer even), naar de Safeway supermarkt en in noordelijke richting gereden, over de Golden Gate Bridge naar Point Reynes. We wilden hier walvissen spotten, maar het bleek te hard te waaien (te veel golfslag) om iets te kunnen zien. De route langs de kust er naar toe was trouwens prachtig. Omdat er dus geen walvissen te zien waren, zijn we maar verder gereden richting Yosemite National Park. Omdat dit te ver rijden was om in 1 keer te bereiken hebben we onderweg op een camping onze tent opgezet.

6 juni
Op tijd opgestaan om de Jerry Springer show, die rond 7.00u al begon, niet te missen. Onze “buren” bleken namelijk van het kaliber mensen die door meneer Springer altijd zo charmant op de bühne worden gezet. De vrouw schold man en zoon uit voor alles en nog wat (richting zoon van een jaar of 13: “I fucking hate you!”, “Where are my fucking cigarettes!?”, “Who fucked up my car!?”, etc.) Goeiemogge buuv’! Maar elk nadeel heb ook zijn voordeel: in elk geval hadden we nu de hele dag nog, dus vertrokken we naar Yosemite NP. Hier aangekomen bleek het uitzicht adembenemend! Prachtige rotswanden en uitgestrekte bossen. De camping lag lekker centraal, maar was niets bijzonders. ‘s Avonds gekookt op het kampvuur en vervolgens naar de Half Dome gereden (een grote granieten berg in de vorm van een halve bol.) Vanwege de hoogte was het heel koud en vochtig: het begon zelfs te sneeuwen!

7 juni
Na een koude nacht (ons luchtbed blijkt toch niet zo’n heel goeie aankoop: het isoleert voor geen meter en als de een zich omdraait dan deint de ander als een BM op het Tjeukemeer) een lange wandeling gemaakt langs de rivier. Schitterende vennetjes, weiden, grasland en een ree gezien.

8 juni
Alles ingepakt en over de zgn. Tioga Pass naar Monolake gereden. Na onze tent te hebben opgezet op een leuke natuurcamping zijn we naar Bodie Ghosttown gereden. Bodie is een voormalige goudzoekersplaats die tijdens zijn hoogtijdagen, eind 19e eeuw, groter was dan San Francisco destijds. Het was een echte Wild West stad met casino’s, bordelen en wel 65 saloons, maar toch ook (of “natuurlijk ook”?) vier kerken. Na de “goldrush” werd de plaats door steeds meer mensen verlaten totdat het achterbleef als een spookstad. Nu staat nog maar een klein deel van de grote hoeveelheid huisjes die er ooit gestaan hebben, maar nog steeds is het vrij groot. Het was erg leuk om te zien hoe alles nog in oude staat was achtergelaten, zodat je je echt in het Wilde Westen waant. Op de terugweg naar de camping zijn we langs de zonderlinge zoutrotsformaties gereden aan het Monolake. Vervolgens weer lekker gekookt op kampvuur en wijn gedronken bij een ondergaande zon.

9 juni
Op naar Death Valley! De naam suggereert dat er niet veel leeft/groeit in dit National Park. Wij kunnen dit beamen: het is namelijk nogal heet en droog. De dagtemperaturen lagen rond 110 graden Fahrenheit, rond de 43 graden Celsius.En wij hadden het plan opgevat om hier te gaan kamperen... Gelukkig arriveerden we pas tegen de avond, omdat we eerst geïnternet hadden en proviant hadden ingeslagen in Bishop. Het was dus al wat afgekoeld en bovendien lag de (gratis) Wildrose camping wat hoger in de bergen, waardoor de temperatuur best aangenaam was. ‘s Avonds de meest waanzinnig heldere sterrenhemel die je je maar kunt voorstellen!

10 juni
Om 7 uur brandden we onze tent uit, dus snel de auto in! Heerlijk ge-airco’d zijn we naar Furnace Creek (deze naam heeft ook zo zijn redenen) gereden. Vanaf daar hebben we een wandeling gemaakt door de Golden Canyon, gelukkig grotendeels in de schaduw. Verder een mooie zoutvlakte (“The Devil’s Golf course”), zandduinen, etc. gezien. Het is echt bizar hoe groot de afstanden zijn trouwens: Death Valley NP moet ongeveer net zo groot zijn als heel Nederland! Tijdens het heetst van de dag gelunched in de schaduw, maar wel in de hete föhn van een wind (de boter smelt meteen zodra je hem uit de coolbox haalt) en het ge-airco’de museum in. Daarna 1,5 uur gereden richting Scotty’s Castle, een soort landhuis midden in de woestijn, gebouwd door een extravagante zakenman in de 1920’s. We zijn hier echter niet ingeweest, vanwege de hoge entree, maar het zag wel leuk uit. Vervolgens zijn we naar nabijgelegen Ubehebe Crater gegaan. Ongeveer 6000 jaar geleden is deze krater van ongeveer 800m. wijd gevormd en het leuke is dat je vrij makkelijk naar de rand kunt lopen, vanwaar je een heel mooi uitzicht hebt over Death Valley.

11 juni
Via uitkijkpunt Zabrisky Point richting Las Vegas, Nevada gereden. Onderweg kwamen we door Red Rock Canyon, met ontvoorstelbaar rood gekleurde rotsformaties.
Via de Strip (dé straat in Las Vegas waar alle bekende casino hotels aan gevestigd zijn) naar ons hotel gereden. Ons hotel, genaamd Tropicana, moet 30 jaar terug een tophotel geweest zijn, maar nu is er niet zoveel meer over van de allure die het toen had. Nog steeds zijn de kamers en faciliteiten prima, maar het ziet er een beetje gedateerd uit. Desalniettemin is de lokatie perfect, namelijk naast/tegenover de belangrijkste hotelcasino’s van Las Vegas. Eerst maar eens lekker een bad genomen, een gigantische weelde na het kampeeravontuur in Death Valley! Daarna wat gegeten en door een aantal hotels gelopen, waar de neonverlichting vanaf spat en de miljoenendollar facades je hartelijk “uitnodigen” om in de casino’s een gokje te wagen. Zo hebben ze hier Parijs, Venetië en zelfs het paleis van Caesar nagebouwd. Allemaal heel fake natuurlijk, maar erg leuk om te zien. Dodelijk vermoeid van alle schreeuwerige prikkels teruggestrompeld naar ons hotel en ons fantastische bed ingedoken. (Heerlijk, vooral in vergelijking met ons brakke luchtbed!)

12 juni
Uitgeslapen, ontbeten op onze kamer (we zijn nog altijd Nederlanders he!) en vervolgens richting het Luxor en Mandalay Bay gelopen. Hier liepen we aan tegen een Buffetdiner/Movie deal aanliepen; avondeten en dan gratis naar de film. Dit dus alvast gereserveerd voor die avond. Overal waar we door de casino’s liepen werden we aangesproken door allerlei mensen in nette pakken: “How long are you guys in town for? Are you married? How old are you? Etc.” Bleek dat ze ons onroerend goed wilden verkopen, enzo, maar omdat we niet samenwonen en ongetrouwd zijn (toch maar niet, ookal heb je hier overal 1 uurs trouwkapelletjes...) kwamen we niet in aanmerking. Jammer, we zouden graag een vakantieonderkomen in LV kopen... ;-) Ze (pa en ma Bosma: jullie zijn niet de enigen!!!) vonden het trouwens maar raar dat we niet getrouwd waren, al 6 jaar bij elkaar, afgestudeerd en nog steeds niet getrouwd!?
Vervolgens nog wat casino’s doorgelopen, een filmpje van ons laten maken terwijl we op een vliegend tapijt over Las Vegas vlogen en toen in ons hotel het zwembad en de sauna ingedoken. Daarna was het tijd voor het buffet in het Luxor, wat we dus eerder geboekt hadden. Het bleek veel uitgebreider en beter eten dan we verwacht hadden, dus we hebben ons naar Amerikaanse traditie helemaal volgepropt!
Na dit godenmaal hebben we maar eens een gokje gewaagd aan de BlackJack tafel. Omdat we niet platzak Las Vegas wilden verlaten hadden we afegsproken niet meer dan 40 dollar te vergokken, te beginnen met $20 om te wisselen voor $5 fisches. Hiermee hebben we het vervolgens anderhalf uur uitgehouden (leuk kaartspel dat BlackJack, goeie mix van geluk en tactiek), waarna het bijna tijd was voor de film. Dus nog heel even doorspelen; twee ronden later stonden we op 10 dollar winst, dus een mooi moment om te stoppen! Er speelde een heel goeie band in ons hotel, dus daar hebben we nog een klein half uurtje staan kijken. Om 23.00u begon de film in het IMAX theater. Het was een soort documentaire over een reis over de Nijl, heel mooi en spectaculair omdat het een heel groot scherm was, met dito geluidsinstallatie. Een mooi besluit van een superleuke dag in Las Vegas!

13 juni
Extra vroeg opgestaan om voor check-out time nog even gebruik te maken van de gym en de sauna, waarvan we gratis gebruik konden maken. Nog even lekker het diner van de vorige avond eraf gezweet dus! Als herboren weer de auto in en koers gezet richting Zion NP in Utah. Onderweg lekker geshopt in een shopping mall. Bij Zion wederom een gratis camping gevonden, relaxed! Kampvuurtje gestookt, gekookt en een wijntje/Gin Tonic gedronken.

14 juni
Zion NP in. Eerst Sophie gebeld: geslaagd --> helemaal toppie natuurlijk! Daarna met de shuttlebus het park in. ‘t Was erg druk, het leek wel een nationale vrije dag ofzo... Maar het was een mooi park. Omdat we het rond 13.00u wel een beetje gezien hadden (vanwege de drukte en bovendien is het niet zo’n heel groot park) hadden we nog tijd om naar een ander national park door te karren: Bryce NP. Toch nog zo’n 2,5 uur rijden. Maar dit was zeker de moeite waard: wat een mooie, bijzondere rotsformaties! Bryce is een gigantisch uitgestrekt gebied met door erosie gevormde pilaren in rode rots. Een deel is zodanig gevormd dat het het Amfitheater genoemd wordt.

15 juni
Vroeg op (niet de vroegsten; sommigen op de camping vertrokken al voor zessen!) en naar de 4e staat op rij geknald: Arizona (na Cafifornia, Nevada, Utah dus) en wel om de Grand Canyon te bezoeken. We vonden het wijds, indrukwekken en mooi, maar toch vooral ook heel heet. Dus gewoon met onze huurbak van uitzichtpunt naar uitkijkpunt gereden, wat kiekjes gemaakt enzo, maar daarna hadden we het wel weer gezien. In deze hitte gaat een normaal mens geen hike maken ofzo... (Even voor de duidelijkheid: we beschouwen onszelf dus als normale mensen.) Dus richting het westen en kamp opgeslagen bij Lake Mead, op de grens van Nevada en Arizona. Eerst nog de fout gemaakt om dit te doen bij een kamp “permanente kampeerders”, ofwel daklozen die ergens een caravan hebben staan. Dit leek ons bij nader inzien toch niet zo’n goed idee, dus maar naar een betaalcamping verhuisd. Lekker primitief gedouched met onze solar shower om een beetje af te koelen. Het was namelijk om 22.00u, na zonsondergang, nog steeds 104 graden Fahrenheit (rond de 40 graden Celsius)!

16 juni
Een behoorlijk stuk gereden in westelijke richting, naar Isabella Lake in California. Hier lekker gerelaxt en gezwommen in het meer. Teruggekomen op de natuurcamping bleken we weer op een verblijfplaats voor daklozen terecht gekomen te zijn... Best aardige mensen, maar wel een alcohol/drugsprobleem. We wilden geen risico nemen en bovendien maakten de buren nogal herrie, dus we besloten maar weer te verkassen naar een normalere camping. Dit bleek een erg goede beslissing: de camping waar we terecht kwamen bleek op een idyllische plek te liggen langs de Kern river en was ook gratis! :-) Op de door de rivier elegant uitgesleten granietrotsen een wijntje gedronken en sterren gekeken. De Kern river is doorgaans een van de wildste rivieren van de USA, maar nu even niet: door de droogte (er bestaat niet voor niets een liedje “it never rains in California”) stond het water erg laag. Toen we terugliepen naar onze tent werden we aangesproken door een aardig Amerikaans stel, Mike en Erin. Met hen vervolgens nog heel gezellig een uurtje gekletst.

17 juni
Omdat we de camping zo relaxt vonden en we de laatste tijd heel veel miles gemaakt hadden vonden we het tijd om eens lekker niks te doen. Dus de hele dag aan de rivier geluierd, gelezen en gezwommen. Tijdens het badderen kwamen we erachter dat er allemaal goudkleurige snippertjes in het water zweefden en op de bodem afgezet waren. Dit spul hebben we dus 2 uur lang verzameld en opgeborgen in een potje. Nu maar hopen dat het echt goud is, en niet het zogenaamde fool’s gold, waar in de vorige eeuw een groot aantal goudzoekers mee de mist inging! ;-)

18 juni
Over een heel lange en bochtige weg kwamen we aan in Sequoia en Kings Canyon NPs. Op weg naar de camping zijn we gestopt bij de General Sherman Tree, de grootste boom ter wereld. Geinig, maar meer ook niet. Tent opgezet op een natuurcamping en na het eten de Kings Canyon ingereden. Mooi!

19 juni
Hele dag gereden, gestopt in Fresno om te internetten en doorgereden naar de Californische kust, de schitterende Route 1. Naast Route 1 op een camping gestaan, iets ten zuiden van Hearst Castle. Zonsondergang bekeken vanaf het strand, waar ook een dikke, dode, aangespoelde zeehond lag.

20 juni
Een bezoek aan Hearst Castle kon volgens onze reisgids echt niet aan onze reis ontbreken, dus hier maar een rondleiding geboekt. Het bleek heel leuk en interessant, mede door onze gids, die er leuk kon vertellen. Het kasteel werd in de jaren 20 als vakantieverblijf gebouwd door een mediamagnaat (Mr. Hearst) met daarin allerlei kunst en curiosa uit Europa verweven. Het geheel is ontworpen door de beroemde architecte Mrs. Morgan. De zwembaden, gastenverblijven en het huis van Mr. Hearst zelf zijn aangekleed met plafonds, vloeren, standbeelden, pilaren en wat al niet meer uit kerken uit verschillende delen van Europa. Niet altijd even authentiek, want sommige dingen zijn gekopieerd in gips en cement, maar bijzonder en smaakvol gedaan (vonden wij).
Route 1 in noordelijke richting vervolgd, langs Big Sur (ruige kustlijn), Carmel by the Sea en Monterey. Uiteindelijk geeindigd in Santa Cruz, waar we 2 uur hebben rondgelopen, o.a. de boardwalk bekeken. Verder is het een heel leuk plaatsje met alternatieve sfeer, allerlei vintage kledingzaakjes, 2e hands vinyl en cd winkels, biologische markt, etc. Daarna zijn we doorgereden naar San Francisco, waar we (super!!!) weer konden blijven logeren bij Arjan en Debbie.

21 juni
Lekker met thuis gebeld, de auto uitgeladen (we durven geen foto’s van de auto meer te laten zien, want na 3300 mls/5300km ziet ie er niet meer uit!!!) en daarna de stad ingegaan en geshopt till we dropped! Hier is kleding toch behoorlijk wat goedkoper en dat komt mooi uit, want we lopen al 7 maanden in dezelfde kleren, dus die zijn redelijk versleten/verwassen/etc. ‘s Avonds gezellig zitten kletsen met Arjan en Debbie onder het genot van een Gin Tonic en biertje.

22 juni
Dit gigalange verslag geschreven. Nog zin en tijd om de foto’s te bekijken? Zie:

http://www.mijnalbum.nl/Uitnodiging=EGAUXJJP

Zo direct nog even de stad in en vanavond koken wij als een soort van bedankje een afscheidsmaaltijd voor de familie Bok. Morgen stappen we om 15.00u plaatselijke tijd op het vliegtuig richting Amsterdam (aankomst zondag 24 juni). Met andere woorden: dit is het laatste verslag van onze wereldreis!

Maar vrees niet, in de toekomst valt er vast meer te lezen, we hebben namelijk al (vage?) plannen voor onze volgende reis! Wanneer, dat weten we nog niet precies; eerst schulden aflossen en weer een beetje sparen... In ieder geval was het erg leuk van iedereen al die leuke, ontroerende en grappige opmerkingen en berichtjes te krijgen gedurende de 7 maanden dat we zo ver weg van jullie waren. Daarvoor allemaal hartelijk dank en tot snel allemaal!

Liefs, Doortje en Jesse