Een verhaal met een "korreltje" zout

1/9 Op tijd uit de veren om treinkaartjes van Oruro naar Tupiza te kopen. Echter, de boliviaanse "NS" (Ferrocarilles Boliviano) blijkt het niet nodig te vinden op zaterdag treinkaartjes te verkopen in La Paz. Verder hoorden we dat morgen een autoloze zondag is, dus kunnen we dan geen bus nemen naar Oruro. De beslissing was snel gemaakt: we gaan vandaag al naar Oruro. Petra en Rogier op de hoogte gebracht, snel spullen gepakt en 4u in de bus gezeten naar Oruro. Hier na enig speurwerk een redelijk hostel gevonden en een hapje gegeten in het vegetarische restaurant van de Hare Krishna's.

2/9 Wederom vroeg op, echter nu om treinkaartjes in Oruro zelf te bemachtigen. Wij stonden rond 8u op het station, maar dit bleek pas 9u open te gaan. Er bleken mensen te staan die al sinds 6.30u stonden te wachten, dus het duurde even voor we aan de beurt waren. Gelukkig waren er nog wel kaartjes, dus we hadden niet voor niets gewacht. Daarna door de stad gelopen, die heerlijk rustig was vanwege de autoloze zondag. Overal mensen op straat aan het relaxen, fietsen, etc. We zijn nog even het mijnmuseum ongewenst: wel aardig, het zat in een oude mijn. Daarna de backpacks opgehaald in het hostel en de trein gepakt.

3/9 Na een treinrit zonder veel slaap (weinig beenruimte, een zeurende Duitser achter ons, in- en uitstappende mensen midden in de nacht en overduidelijk een dief naast ons) kwamen we aan in Tupiza. Een fijn hostel gevonden, wat geslapen en gegeten. Tupiza zelf stelt niet zo heel veel voor, maar de omgeving is erg mooi. We ontmoetten Petra en Rogier weer, zij hadden een nachtbus genomen via Potosi. Samen met hen een tour in de omgeving volgende geboekt voor de volgende dag en tevens een 4 daagse trip naar de zoutvlaktes van Uyuni.

4/9 Gelukkig startte onze tour niet al te vroeg, dus we konden rustig opstaan en lekker ontbijten. Vervolgens begon de zgn. Triathlon- tour, bestaande uit resp. een stuk van 2u met een jeep, 3u paardrijden en een afdaling met een mountainbike van een uur. Het uitzicht was fantastisch mooi en steeds weer anders! Op de paarden voelden we ons net cowboys, want het was net of je door het Wilde Westen reed (de inbegrepen outfit droeg hier ook aan bij...) Zie foto´s (ook van Oruro, beschreven hierboven):

http://www.mijnalbum.nl/Album=4RMVTP3L

Aan het eind van de dag reden we met de jeep een berg op en aangekomen op de top werden de fietsen afgeladen. Helm op en karren maar! Echter, de fietsen bleken van nogal slechte (chinese) kwaliteit en dus deed de voorvering nada, nakkes, nihil: Bonk, bonk, bonk! In het donker, moe en door elkaar gehusseld kwamen we dus weer in het dorp aan. Hier gezamenlijk gegeten, daarna naar het hostel, gedouched en tassen ingepakt voor de Uyuni tour van de volgende dag.

5/9-8/9 We moesten ons om 8u melden bij La Torre tours, waar onze spullen op het dak van een stoere en onverwoestbare Toyota Landcruiser (soort jeep) werden geladen. We hadden een driver en een kokkin mee, met allebei een westerse naam: Edwin en Susana. De tour zou ons in 4 dagen van Tupiza naar Uyuni brengen via een erg mooie route door een gebied grenzend aan Argentinië en Chili. Hierbij is de Salar (zoutvlakte) van Uyuni het hoogtepunt, echter de rest van de trip was ook ongelooflijk mooi. Het landschap was enorm afwisselend en adembenemend: vulkanen, gekleurde meren, geisers, supermooie wolken in intens blauwe luchten, een boom van steen, etc. Daarbij allemaal mooie dieren gezien: struisvogels, duizenden flamingo's, kuddes lama's, een soort woestijneekhoorn, etc. Laat de foto's voor zich spreken:

http://www.mijnalbum.nl/Album=DF8XSKZA

De laatste nacht sliepen we in een hotel dat helemaal uit zout opgebouwd was, heel bijzonder. Doortje heeft nog even gecheckt of het wel echt zout was en ja, het klopte (jekkie, bah!)

Daarna stonden we vroeg op voor het laatste stuk van de trip: de zoutvlakte zelf. De zonsopgang was prachtig! Daarna bezochten we een eiland met ontzettend veel megagrote cactussen erop. Deze zijn honderden jaren (sommige 900jaar!) oud. Het uitzicht (zout, zout, zout, overal!) vanaf het eiland gaf het gevoel alsof je ergens op een onbewoond eiland in de oceaan was. Dit klopt wel, want miljoenen jaren terug was de Salar een zee.

Nog een stuk verder gingen we fun-foto's maken. De omgeving zorgt voor een apart optisch effect waardoor je geen Photoshop nodig hebt om met zijn vieren op een fles wijn te balanceren of om iemand van je hand te blazen. Na ons hier een uur ofzo vermaakt te hebben, reden we naar een zoutwinningsgebied. Een mooi plaatje, dat witte zout, weerspiegeld in water onder de strakblauwe lucht! De laatste stop was in Uyuni zelf, waar ze een bizar treinenkerkhof hebben. Alle treinen die ze niet meer konden gebruiken zijn hier gedumpt. De oudste zijn van rond 1850... Daarna was de tour echt voorbij en zijn we in een café wat gaan eten en kaarten, omdat we 4u moesten wachten op de bus naar Potosi. Daar aangekomen ingecheckt in een hostel dat een voormalig koloniaal klooster was. Vervolgens heerlijk gedroomd van een supermooie tour over de zoutvlaktes van Uyuni!

10/9 Uitgeslapen, want eindelijk sliepen we weer eens in een normaal (doch doorgezakt) bed! Jesse wilde graag een bezoek brengen aan de zilvermijnen, waar Potosi bekend om is, maar het was zondag en wederom, toevallig, een autoloze. Dus niet zo veel gedaan, beetje in de kroeg gezeten, geïnternet, etc.

11/9 De mijnen in! Foto´s:

http://www.mijnalbum.nl/Album=Q77JD8ZB

Je kreeg een hele uitrusting met overall, helm, lamp en rubber laarzen en dit was niet voor de show! De 4,5 uur durende tocht voerde door 2 lagen van de mijn en de raffinaderij. Hierbij was het regelmatig kruipen, tijgeren en bukkend lopen. Erg zwaar, want het was soms moeilijk ademen (weinig zuurstof), stoffig en heet (sommige delen +40 graden). Ook moest je niet omhoog kijken, want er kwam spul in allerlei kleuren en chemische samenstellingen van het plafond ("Don´t look up, or you get Copopersulfate in your eyes, that is dripping from the ceiling!") Indrukwekkend om te zien hoe mannen hier dag in dag uit stenen aan het hakken en het sjouwen zijn! Toch is het volgens hen voor de meesten een "goede" baan; ze hebben een redelijk goed salaris en er is een sociaal systeem, want ze werken in een coöperatie. Ik heb er mijn twijfels bij hoe goed zo´n baan is: de levensverwachting is slechts 55 jaar en de meesten zagen er op jongere leeftijd al niet heel gezond uit. Ook heb ik weinig beschermende middelen gezien, ondanks dat de gids zei dat die wel gebruikt worden (echter ze zijn duur en de mijnwerkers moeten ze uiteraard zelf betalen). Je gaat toch anders kijken naar een goedkoop zilveren sierraad als je dit gezien hebt.

Na een douche en een lunch namen we de bus naar Sucre. Wel grappig: de buschauffeur probeert zijn bus na vertrek nog voller (in het gangpad is altijd nog wel een plekkie) te krijgen door allemaal mensen langs de weg op te pikken. De reeds in de bus gezeten passagiers beginnen dan luidkeels te protesteren: "vamos!", "hora!", "pegado para 15.30!" ofwel: "rijden!", "tijd!", "ik heb betaald om 15.30u te vetrekken!" Na een rit die dus langer duurde dan beloofd, kwamen we aan in Sucre. Lekker gegeten in een café van een nederlandse eigenaar. Daarna teruggelopen, zonder trui of jas: heerlijk klimaat hier! Sucre ligt namelijk weer 1000m lager dan Potosi.

12/9. We hebben onze slaap nodig na al die avonturen van de afgelopen week. Tot een uur of 11 op bed gelegen en daarna met Petra en Rogier (we reizen exacte dezelfde route) wat gegeten en gerelaxt in een kroeg. In de middag in een recordtijd van 5min. een textielmuseum bezocht en daarna geshopt op de markt. Doortje heeft voor 10 Bs (1,20 euro) design nagels geregeld, verder zijn we weer wat Chinese rommel rijker... Verder is Sucre een relaxte stad met een beetje Westerse sfeer en allemaal witgekalkte huizen. 's Avonds weer gegeten, gekaart en gebierd met Petra en Rogier.