Zware Tas man!

28 april
Beetje door de stad geslenterd en ons bezig gehouden met een kadootje voor Jesse’s oma (ze is binnenkort jarig), dat we vervolgens hebben opgestuurd. Vervolgens zijn we naar de Banks Penensula gereden. Dat is een schiereiland nabij Christchurch. Echt supermooi landschap. Net Schotland, heel heuvelachtig met een mooie fjord. We overnachtten op de parkeerplaats van een ontzettend leuk hostel bij Akaroa op een enorme lap grond waar je prachtig kon wandelen. Die avond met andere reizigers genoten van het haardvuur. Veel mensen vinden het maar wat dat wij in de bus slapen….dan zeggen ze: “is het dan niet heel koud?” Maar dat is het helemaal niet. Alleen in de bergen hadden we wat koude nachten, maar we hebben vier dekens (en ook nog onze slaapzakken voor zeer koud weer) dus we kunnen alles aan!

29 april
Vroeg eruit om een stuk te wandelen over het land van het hostel. Supermooi uitzicht over de fjord en de zee. Omdat het weer heel mooi was kwamen we op het idee om met dolfijnen te gaan zwemmen. Dat kon alleen die dag niet in Akaroa (waar we verbleven) omdat de zee te wild was en je dan niet met de dolfijnen kon zwemmen. Daarom naar Kaikoura gereden (ten noorden van Christchurch) want daar kan je ook met dolfijnen zwemmen en de dag daarop zou de zee daar rustig zijn (had het meisje van de dolfijnentoko ons verteld). Mooie route naar Kaikoura. Weer heel anders dan de Banks Peninsula waar we vandaan kwamen. Grappig hoe verschillende lanschappen elkaar hier zo snel afwisselen. In Kaikoura gingen we onze internetbankiersite checken. En we schrokken daar een klein beetje van. Het geld gaat er hier toch wel met bakken uit. Omdat de dolfijnentrip heel duur zou zijn en we op het noordeneiland ook willen gaan skydiven, besloten we de dolfijnentrip te skippen. Onze bus op een parkeerterrein langs de kust gezet en daar gepit.

30 april
Over een een of andere scenic route en de Lewis Pass van de oost kust naar de westkust gereden. Waarom die sommige routes hier ‘scenic’ heten en anderen niet is ons een raadsel want eigenlijk zijn alle routes ‘scenic’. Naar Greymouth gereden en daar overnacht op een parkeerplaats.

1 mei
In noordelijke richting gereden naar de ‘Pancake rocks’ in Punakaiki NP. De dag begon echt met stortregen, maar naarmate we meer naar het noorden reden klaarde het op. Gelukkig was het bij de Pancake rocks droog. Dat zijn rotsen in de zee met allemaal laagjes erin, waardoor het op opgestapelde pannenkoeken lijkt. Wel erg bijzonder. Daarna via Nelson naar Takaka gereden. Dat ligt vlakbij het Abel Tasman National Park. Daar de bus op de parkeerplaats van een hostel gezet en daar in de spa gepoedeld en goed gedoucht (dat was wel nodig na drie dagen). Wederom aardige mensen in het hostel. We merken dat er een groot verschil tussen de hostels is. De grote hostels vinden wij vaak niet zo leuk omdat ze heel masaal zijn en iedereen er achter de SKY breedbeeld tv hangt. Maar de kleine hostels hebben een huiselijke sfeer. Iedereen trekt daar veel meer met elkaar op. Erg gezellig. Wij hadden die avond ook benut om voorbereidingen te treffen voor een 3-daagse hike door het Abel Tasman NP. Omdat je op de route alleen DOC-hutten hebt zonder kookstellen en we onze vijf kilo wegende tweepits met megagasfles niet in onze rugzak mee wilden slepen maakten we alvast avondeten dat je ook koud kan eten: pasta salade, pannekoeken etc. Net toen we elkaar tevreden aankeken en tegen elkaar zeiden dat we het toch allemaal wel goed hadden voorbereid begon het vreselijk te onweren en stortregenen. Duimen voor goed weer dus…..

2 mei
De afgelopen nacht had het zo ontzettend hard geregend dat het achterste raamrubber van de bus was gaan lekken. Druppels op je voorhoofd dus. De vorige eigenaren zijn een beetje knullig geweest op net op het punt waar het rubber zit van de achterklep een schroef te maken om een gordijntje op te hangen….dus dat gaat met zulk hondeweer blijkbaar lekken. Midden in de nacht het matras een half metertje naar voren geschoven, en alsnog vorstelijk geslapen. De volgende morgen zag het weer er nog steeds een beetje troosteloos uit, dus we besloten om de auto dichtbij de eerste hut te zetten, op de camping in Toteranui. Daardoor hoefde we maar anderhalf uur te lopen, wat wel lekker was omdat onze tassen behoorlijk zwaar waren van de kleren/slaapzakken en eten voor 3 dagen. Tot onze verbazing brak het open en wandelden we ook stukjes in het zonnetje. Om bij de eerste hut te komen moesten we wachten tot het eb was om op die manier een grote inham van de zee te kunnen oversteken. En wat zagen we daar: een regenboog. Helemaal van onder tot boven zeg maar (perfekte halve cirkel). Zo hadden we het nog nooit gezien. Echt heel mooi. Jammer alleen dat we het niet zo mooi op de foto konden krijgen (maar zie toch de link). De hut (Awaroa Hut) was prachtig gelegen in de baai. Echt een toplocatie. Vooral de wisseling (eb en vloed) maakte het tot een bijzondere plek. Die avond de hele avond met de Canadezen en Amerikanen (die ook in de hut verbleven) geouwehoerd.

3 mei
Pas om een uurtje of half elf vertrokken in verband met een volgende baai die we alleen met laagwater konden oversteken. We kwamen daar om een uurtje of 12 aan en het was op dat moment precies het begin van het laagtij. Dus schoenen uit broek oprollen en door het water heen. Daarna zo snel mogelijk schoenen weer aan want het stikte er van de sandflies. Dat zijn echt de meest irritante insecten die je kunt voorstellen. Ze zijn heel klein, maar ze prikken en daar heb je echt een week last van. Enorme jeuk. Je wordt er
‘s nachts wakker van. Wij haten die beesten echt, maar we hebben de tegenaanval ingezet en (tegen onze natuurvriendelijke instelling in) een grote bus insektenverdelger gekocht! Een paar spuitjes van dit wondermiddel en je hebt een nacht lang nergens last meer van… }-) ;-) Maar goed, de natuur in het park bleef fantastisch mooi, net als het weer. Wij vonden de delen van de wandeling langs het strand/de kustlijn wel het mooist. Er zaten ook wat stukken bij die door het regenwoud kronkelen, maar dat gaat op een gegeven moment een beetje vervelen (het klinkt blasé, maar het is toch echt zo!) Het was erg grappig en toevallig dat we onderweg iemand uit Utrecht tegen kwamen (Jesle van SSR) -we wisten niet van elkaar dat we in N-Z op reis zijn. Na in totaal ongeveer 7 uur lopen kwamen we aan bij de volgende hut (Anchorage Hut), welke helemaal vol zat. Bij een kampvuurtje gezeten en lekker zitten ouwehoeren met andere hikers. Alleen het bier en de wijn ontbraken (die gaat niemand 3 dagen of meer meeslepen… ;-))

4 mei
Redelijk vroeg op om richting Marahau te lopen. We moesten daar de watertaxi (speedboot) terug halen van 1.30 pm. Het weer zat gelukkig mee: stralend mooi! De route die 4 uur zou moeten duren deden wij in 3 uur en een kwartier. Dat vonden we wel stoer van onszelf. Daarna lekker een dik uur in het zonnetje gezeten om te wachten op vertrek van de watertaxi. Dit bleek nog een erg leuk tochtje te worden met o.a. het spotten van zeehonden en een paddle race (wedstrijd van kano’s met zijdrijvertje). De “taxichauffeur” was een erg enthousiaste verteller met veel humor. Dit maakte de tocht extra leuk. Daarna weer aangekomen bij onze ouwe vertrouwde camper (die we Toy genoemd hebben). Het is dan toch een beetje als thuiskomen. We vonden het heerlijk dat we ons lekker konden laten voortbewegen met wielen in plaats van onze vermoeide voeten! ;-) Vlakbij Takaka hebben we de bus aan de kant van de Waikopupu (o.i.d.) rivier gezet op een free campsite. Mooie heldere nacht met volle maan; hier een paar mooie foto’s van geschoten.

5 mei
‘s Ochtends als eerste touristen bij Pupu springs aangekomen (wederom bedankt voor de tip Joeri en Nina!) Deze bronnen bevatten een van het helderste en schoonste water ter wereld (alleen op Antarctica heb je een plek met helderder water.) De plek is ook heilig voor de Maori. Er stond duidelijk op de borden dat iedereen hiervoor respect moest tonen. Dit is een van de dingen waaruit het biculturele karakter van Nieuw Zeeland blijkt. De overheid doet goed haar best om beide bevolkingsgroepen (Maori en N-Z’ers) gelijk te behandelen.
Via Nelson naar Picton gereden, een prachtige weg langs de Queen Charlotte Sound (een fjordengebied). Semi-legaal overnacht bij de ferry terminal. We vroegen aan een vriendelijke Maori haven-security(!) waar we konden overnachten. Hij wees ons een mooi plekje “waar ze toch niet controleren”, met een knipoog en verzoek niet door te vertellen dat we het van hem hadden gehoord. J In een hostel voor “weinugh” lekker gedoucht, de was gedaan en gekookt. Daarna lekker urenlang naar NL gebeld met een waanzinnig goedkope belkaart. Daarna lekker gaan slapen.

6 mei
Vroeg ingecheckt voor de boot naar Wellington op het Noordereiland en vervolgens op de boot in het zonnetje gezeten. We raakten aan de praat met een aardig Kiwi/Maori stel, waarvan de man aan de kanowedstrijd mee had gedaan, die wij een paar dagen eerder in Abel Tasman hadden gezien vanaf de watertaxi.
In Wellington aangekomen een beetje door de stad gelopen en op zoek gegaan naar een plek om te overnachten (dat gaan we zo direct doen…)

Voor enige visuele ondersteuning bij bovenstaande verhaal dient men onderstaande link te volgen:
http://www.mijnalbum.nl/Uitnodiging=P6IPG4AP