Big brother is watching you!

15 feb.
Om vijf uur 's nachts werden we door een taxichauffeur opgehaald van ons hostel in Bangkok. Hij bracht ons naar het vliegveld. Na een uur vliegen landden we in Yangon: de hoofdstad van Myanmar. Daar werden we door het personeel van een hostel opgewacht en met een taxi ernaar toe gereden. Erg makkelijk allemaal. Wat meteen al heel erg opviel en nogal maf overkwam is dat alle auto's het stuur aan de rechterkant hebben zitten, maar dat er rechts gereden wordt. Vroeger was dit een engelse kolonie en werd er links gereden, maar het militaire regime (dat nu heerst) wilde hier afscheid van nemen en daarom rijdt iedereen rechts. Maar omdat alle auto's hier minstens 20 jaar oud zijn zitten de sturen allemaal nog aan de rechterkant. Heel handig! Verder was het ook wel grappig dat we de taxi deelden met een twee Nederlanders die toevallig ook uit Utrecht komen en dat zij een jongen kennen (Geert van Woerden) die wij ook weer kennen. De wereld is erg klein. Die dag een beetje door de stad geslenterd, door de Indiase en Chinese buurt. Ook de Sule Paya bezocht, dat is ook een soort standbeeld/gebouw dat goudkleurig en heilig is voor buddhisten. Een man kwam op ons af lopen omdat hij zijn engels wilde verbeteren. Hij liet ons zijn engelse boek zien waaruit hij leerde (dat stamde uit 1930!).
Je ziet hier mensen met verschillende religies. De meesten zijn boedhistisch, maar je hebt hier ook indiase moslims en Christenen. (Bijna) Alle mannen dragen rokken (een soort van sarongs) en de vrouwen dragen die ook. Bovendien heeft de helft van de vrouwen en kinderen (en sommige mannen) een wittig smeerseltje op het gezicht gesmeerd dat de wangen en het voorhoofd bedekt. Sommige vrouwen en kinderen hebben hun hele lijf er mee ingesmeerd. Het lijkt op schmink, maar het is iets cultureels en het diende er oorsponkelijk geloof ik toe om het gezicht tegen de zon te beschermen. Ik denk dat het ook wel werkt want oude vrouwen hier hebben een hele gave huid (waarschijnlijk daardoor). Voor een foto hiervan zie de vrouw die bananen verkoopt in deze map:
http://www.mijnalbum.nl/Album=83QQ8KDV

Verder zie je echt dat het een arm land is. De stoep is overal stuk, dus vooral 's avonds moet je heel erg uitkijken waar je loopt (vaak geen straatverlichting) en dat je niet in een put valt (zaklamp mee). Onder het trottoir loopt namelijk het riool, maar vaak zijn die deksels stuk of ze zijn er helemaal niet.
Die avond met de Nederlanders van de taxi (Wodjek en Ineke) naar een Indier gegaan om wat te eten (niet te vreten en niet te vergelijken met het heerlijke indiase eten dat we regelmatig in Laos aten).

16 feb.
Wederom een wandeling gemaakt door het centrum. Je raakt hier niet uitgekeken! Hele mooie (maar vervallen) koloniale gebouwen. Daarnaast is de stad superlevendig. Overal beweging. Je kijkt je ogen uit. Bijvoorbeeld een man die minstens vijftig levende kippen per fiets vervoert. die worden gewoon aan het stuur en het achterrek vastgebonden. En de kippen geven geen kik, behalve als de man over een hobbel heen fietst. De mensen zijn hier trouwens echt SUPER aardig. Heel behulpzaam, iedereen lacht! En veel mensen kijken ons na als we langslopen. Rond het middaguur een bazaar bezocht. Echt een groot verschil met bazaars in bijvoorbeeld Phnom Penh (cambodja). Ook daar is het best authentiek, maar daar het assortiment veel meer op toeristen ingesteld (backpacks, souvenirs, leuke sjaaltjes, nep-merk ondergoed en t-shirts). Hier heb je alleen edelstenen die toeristen kunnen kopen en de rest van de spullen zijn typische dingen voor de burmesen. Op een gegeven moment wilden we wat sinaasappelsap gaan drinken bij een straatstalletje in de bazaar. het was een klein tafeltje met twee krukjes ervoor, waar wij plaats namen. Op een gegeven moment zagen we de verkoopsters een beetje in de stress raken en zeiden ze dat wij moesten blijven zitten. Het tafelblad werd op een tulband van de verkoopster gehezen en een ander persoon nam het onderstel mee en weg waren ze. Dus daar zaten wij dan op twee krukjes met een glas sinaasappelsap in ons hand. Toen begrepen we wat er aan de hand was...er kwamen twee agenten aangelopen en blijkbaar hadden ze geen vergunning. Drie minuten nadat de agenten weg waren kwam de vrouw (naar ons lachend) met het tafelblad op haar hoofd weer tevoorschijn en alles ging door alsof er nooit wat was gebeurt. Maar het rare is, geen van de eetstalletjes heeft een vergunning en heel veel gebeurt stieken. Later zag ik een jongen heel stiekem wat rijstewafels verkopen aan het oude vrouwtje dat naast ons zat.

Vervolgens pakten we een taxi naar de Swedagon Pagoda. Dat is een van de belangrijkste bezienswaardigheden van de stad en een zeer heilige plek voor Burmese buddhisten. Het is een bouwwerk dat helemaal verguld is, en elk jaar opnieuw verguld wordt (het bovenste deel van de stupa, "toren"). We hebben daar in totaal wel drie uur rondgebracht omdat we met leerling-monniken aan de praat raakten. Ze wilden heel graag hun engels verbeteren dus ze kwamen naar ons toe en begonnen een gesprek. We hebben echt heel leuk met ze zitten kletsen. Bijvoorbeeld over onze huidskleur. Ze vinden blank heel mooi. Toen wij uitlegden dat de meeste mensen in Nederland het mooi vinden als ze een beetje een kleurtje op hun huid hebben (dus een beetje bruin zijn) barsten ze in een schaterlach uit. Daar begrepen ze helemaal niets van. Daarnaast hebben we hen wat Westerse gebaren geleerd zoals 'goed' (duim omhoog), 'slecht' (duim omlaag), slim, dom etc. Dat vonden ze echt supergaaf... Daarna hebben we met z'n allen wat rondgelopen over de heilige plek en gaven ze wat uitleg over bepaalde buddhistische dingen. Het was alleen wel jammer dat ons samenzijn heel abrupt werd beeindigd. Er kwamen op een gegeven moment twee mensen in uniform naar ons toe die wat tegen de monniken zeiden. Opeens zeiden de monniken dat ze weg moesten gaan omdat ze niet zo lang met buitenlanders mochten praten van de mannen. Heel apart. Je wordt dus gewoon in de gaten gehouden! Wij hebben helemaal niet over politiek-gevoelige onderwerpen gesproken (dat moet je hier sowieso NOOIT in het openbaar doen omdat je de mensen hier dan echt in gevaar kan brengen), maar wellicht was het feit dat wij een lonely planet gids bij ons hadden al te gevaarlijk in de ogen van de mannen in uniform. Want daar staat natuurlijk ook wel info in over de nadelen van het heersende regime. Zeer aparte situatie.
's Avonds burmees gegeten. We konden het niet echt waarderen. Het is heel vet en het smaakt gewoon niet. We missen de thaise curries behoorlijk! Na het eten hebben we ons door een taxi terug laten rijden naar het hostel. De taxichauffeur was een superaardige man die heel vaak moest lachen. Hij begon uit zichzelf te vertellen dat het regime hier echt slecht is en dat er heel veel problemen zijn. Zo moet hij bijvoorbeeld altijd smeergeld betalen aan bepaalde functionarissen om zijn werk uit te kunnen oefenen. Verder zei hij dat 90% van de bevolking het niet eens is met het heersende regime. We konden vrijuit praten omdat we in de taxi zaten en niemand ons kon horen. Als we bij een stoplicht stilstonden merkte je wel meteen dat hij veel zachter ging praten (want de raampjes stonden open). Hij zei dat zijn taxi een van de weinige plekken was waar hij vrijuit kon praten. Echt verschikkelijk als je zo moet leven, dachten wij...

17 febr.
Lekker niets gedaan. Beetje geinternet. En dat nam heel veel tijd in beslag omdat de internetverbinding heeel erg traag is.

18 febr.
Om twaalf uur vertrokken we met de bus uit Yangon. De bus zou airco moeten hebben, maar daar was niet zo veel van te merken. Het werd een 15 uur durende rit naar Kalaw, waar we dus om 3 uur ‘s nachts warden afgezet. Lekker handig! In het holst van de nacht samen met een Engelse jongen en een Zwitsers meisje naar een hostel gezocht en tot laat in de morgen geslapen.