Trek je het nog een beetje?

19 febr.
Tijdens het ontbijt ontmoetten we de Engelse jongen en het Zwitserse meisje weer en het idée kwam op om gezamelijk een 3-daagse trekking van 55 km naar Inle Lake te maken. Een Duitse vrouw (Frauke) en Noa (Israel) en Justus (Lithouwen) besloten ook mee te gaan. Toen we de trekking boekten bleek dat er nog een andere Israelische jongen (Tal) was die ook mee wilde gaan. Verder hebben we echt Burmees gegeten voor een halve euro (samen) op het marktplein.

20 febr.
Vroeg op voor de trekking. Het bleek dat de Engelse jongen ziek was geworden (maagproblemen). Het Zwitserse meisje voelde zich ook niet fit. Zij haakten dus al vroegtijdig af. Met z’n zessen verzamelden we dus bij de trekkingagency. Voordat we vertrokken hebben we nog even over de locale markt gelopen waar ze allemaal ‘verse’ producten verkochten. Het was heel leuk omdat het allemaal heel authentiek is.
Maar goed, op pad….De eerste dag van de trekking verliep vrij goed. We liepen langs een meertje, een dennenbos en theeplantages. Rond het middaguur lunchten we in een Palaung village. In het dorp liepen veel kinderen rond die het leuk vonden om te poseren voor de camera en spelletje met ons te spelen. Vooral het spelletje duimworstelen vonden ze erg leuk (daarna wel even handen wassen !) Onze gids heette trouwens Thun Thi, een heel aardige man, die erg goed Engels sprak en veel wist te vertellen over de natuur en de stamen en hun culturen. Naast Engels sprak hij alle talen van de stammen in het District (8 echt verschillende talen!) Verder gingen er nog 2 dragers mee die het eten droegen en voor ons kookten (lekker) tijdens de trekking. Deze getrainde mannen liepen ongeveer 2x zo snel als wij… Al na een tijdje werd de groep vrij hecht, wij vonden vooral Tal en Frauke erg aardig. Vlak voor het vallen van de avond kwamen we aan bij een Danu village, waar we een douche namen en aten. Die douche moet je niet zo letterlijk nemen: gewoon wassen bij de pomp, in het geval van de dames met een sarong om.

21 febr.
Het was een erg koude nacht geweest en de buren hadden hun eigen karaoke feestje (twee slome Birmezen voor een televisie met het volume op 10), dus onze nachtrust was een beetje op de proef gesteld. De volgende dag had Jesse bij het opstaan erg last van zijn maag en ja hoor, diarree… Maar we moesten verder! Het werd een zware tocht vanaf hier, omdat Doortje grote blaren op haar voeten kreeg en Jesse dus misselijk was en diarree had. Gelukkig was de gids erg zorgzaam en werd het tempo aangepast. De rest van de groep was trouwens ook niet helemaal fit, dus we voelden ons niet helemaal de mietjes uit Nederland… Onderweg kwamen we een heel schattig schooltje tegen waar een enorme teringherrie uit de ramen galmde. We dachten eerst dat de kinderen aan het zingen waren, maar na de georganiseerde chaos 5 minuten gadegeslagen te hebben bleek dat de kinderen teksten aan het opdreunen waren. Wat wel grappig was: er zaten wel 5 klassen in 1 lokaal! Deze zaten dus allemaal door elkaar heen verschillende teksten/rijtjes op te rakelen… Toen we verder liepen gebeurde er voor onze ogen een “bedrijfsongeval”. Een oude man (65+) mende een met gedroogde stront geladen kar, die voortgetrokken werd door 2 ossen. Deze ossen schrokken van iets (ons?) toen wij net gepasseerd waren en sloegen op hol. De oude man probeerde te redden wat e rte redden viel, maar de ossen schudden de wagen van zich af en de oude man belandde op de grond, onder zijn kapotte kar. Echt heel zielig, we voelden ons schuldig, ookal konden we er niks aan doen. We hielpen de oude man, die wonder boven wonder gelukkig niks had behalve een lichte shock, op de been en keerden de ossewagen weer om, zodat hij weer kon rijden. Hierna liepen we verder om lunch te hebben in een verderop gelegen dorpje. Na de rust tijdens de lunchpauze was het moeilijk om nog verder te lopen (Doortjes blaren warden groter en groter), maar uiteindelijk bereikten we de eindbestemming van deze dag: een boeddhistisch klooster. Hier was die avond een uitreikingsceremonie van de diploma’s van kinderen uit het dorp, maar wij waren zo moe en uitgeput dat we gelijk gingen slapen na het eten. Die nacht moest ik (Jesse) er 5x uit om naar de WC te gaan, dus ik besloot wat medicijnen tegen diarree te nemen waarna ik gelukkig de rest van de nacht kon slapen.

22 febr.
Doortje voelde zich niet lekker en moest zodoende voor vertrek haar ontbijt (voor de ingang van het klooster!) uitbraken. Dit kwam enerzijds doordat ze zich al niet zo lekker voelde, anderzijds omdat het ontbijt bestond uit voor ons niet alledaagse kost (iets met noedels). Niet echt een goede start van de dag, maar goed. Het lopen ging haar ook niet goed af, omdat de blaren echt opspeelden. Het doorprikken ervan mocht niet baten en uiteindelijk liep ze op de sandalen van de gids, met twee bamboe stokken als ware ze een “Nordic walker”. De zon scheen fel met al haar hitte op onze bleke koppies, maar uiteindelijk bereikten we al zwetend en hijgend de rand van het Inle Lake. Hier werden we opgepikt met een boot om vervoerd te worden naar het Queen-Inn hostel in Nyaungshwe, waar we onze backpacks heen hadden laten sturen vanuit Kalaw. Wat een goddelijke, zachte bedden hadden ze hier! Na een tijdje gerust te hebben, zijn we wat gaan eten met de andere hikers bij Lotus restaurant in het dorpje.

23 febr.
De hele dag de tijd genomen om bij te komen van onze trip. Beetje gelezen en het dorpje ingeweest. Verder veel gelachen met Tal en 2 andere, heel grappige, Israelische jongens, Schlomi en Assaf, die we in het hostel tegenkwamen.

24 febr.
Samen met Frauke en Tale en boottocht gemaakt op het Inle lake. De tocht voerde ons langs vissers die op een heel aparte manier hun boot voortroeien. Ze hebben een been on de peddel geslagen en samen met 1 arm roeien ze de boot voort. Zodoende hebben ze 1 arm vrij om met netten e.d. in de weer te gaan. Leuk om te zien! Verder kwamen we langs mooie natuur, maar ook toeristische workshops, waar ze zijde spinnen en weven. Wij wisten trouwens niet dat je ook lotusbloem-stengeldraden kunt weven, maar dat doen ze daar dus ook. Alle huizen waren hier trouwens op palen gebouwd: je ziet door de kieren in de vloer gewoon het water! Verder was er een longneck familie, die een dansje uitvoerde, maar ze hadden er niet veel zin in, zo leek het. Uiteindelijk was het wel een leuke trip en het was relaxed, omdat we lekker achterover konden leunen tijdens de boottrip.
‘s Avonds met de hele groep (Tal, Frauke, Assaf, Schlomi en wij) wezen eten en vervolgens naar een authentieke puppetshow. Heel leuk om zien! De marionettenspeler maakte alle poppen zelf en deze hingen bij bossen aan elke wand van het theatertje te koop. Wij hebben –helaas- niks gekocht, omdat we het niet 4 maanden kunnen meeslepen en opsturen heel duur is. Eigenlijk wel een beetje spijt…

25 febr.
Met een gedeelde taxi van Nyaungshwe naar Mandalay gereden. Iets duurder dan de bus, maar veel sneller en iets comfortabeler. Het was een mooie rit, door de Bergen alleen een erg slechte weg. Vlak voor plaats van bestemming een lekke band gekregen, maar dat zijn ze hier wel gewend met die slechte wegen. Binnen 5 minuten had onze driver de band verwisseld en werden we naar ons hostel (A.D. 1) gebracht.

26 febr.
We waren nog steeds best moe (van de trekking of reis?) dus erg weinig ondernomen. Beetje ge-internet )kost veel tijd hier) en door de stad gelopen.

Ik heb geprobeerd foto’s te uploaden, maar dat lukt helaas niet (internetverbinding te traag/instabiel…) Verder werkt onze Hotmail-account niet hier in Myanmar, best lastig.

En opeens was daar... Een snelle internetverbinding! Dus:

http://www.mijnalbum.nl/Uitnodiging=M6BZ7YBG

:-)