*UPDATE* Van de gebaande wegen

27 febr.
Samen met een Duits echtpaar een blauwe pickup taxi gehuurd een een aantal 'ancient' cities bezocht in de omgeving van Mandalay. De eerste stad was Saigan, waarin zich oneindig veel pagoda's bevinden. We beklommen een heuvel en daar hadden we een prachtig zicht op alle pagoda's. Vervolgens bezochten we nog een boedha cave (geen natuurlijke grot, maar meer een soort tempel) en nog een andere tempel die heel oud was. Bij deze laatste tempel was geen kip te bekennen, maar al snel kwam er een monnik naar ons toe die ons wilde rondleiden. We kregen kaarsjes en liepen de oude tempel/grot in. Eenmaal binnen zagen we echt prachtige beschilderingen tegen de muren (en een hoop vleermuizen). Na de lunch gingen we naar de tweede stad: Inwa. Met een koetsje werden we over het eiland (de stad ligt op een eiland in de Irrawaddy rivier) gereden. Een klooster konden we niet in omdat we geen ticket wilden kopen. Eigenlijk moet je namelijk een ticket van 10 dollar kopen om deze steden te bekijken, maar wij wilden dit liever niet betalen omdat het geld direct naar het militaire regime gaat. Gelukkig controleren ze bijna nergens en waren er dus genoeg andere bezienswaardigheden die we toch konden zien, zoals een oude tempel en de overblijfselen (toren) van een paleis. Het uitzicht vanaf de toren was schitterend: de rivier, groene velden en tientallen pagoda's tegen de heuvels. Tot slot de amapura brug bezocht. Mooie teakhouten brug en prachtige omgeving, alleen wel erg toeristisch. De brug is zo bijzonder omdat ie 1,5 km lang is en vanwege de houtsoort. Aan het einde van de dag keert de plaatselijke bevolking over de
brug terug naar huis. Het is heerlijk om daar twee uur te zitten en gewoon mensen te kijken.

Foto's van Mandalay en omgeving: http://www.mijnalbum.nl/Uitnodiging=JF6IJGLA


28 febr.
Op naar Hsipaw. Na een paar dagen stad waren we wel weer toe aan een wat relaxtere omgeving. Vroeg in de morgen pakten we de bus naar Hsipaw. Dit ligt ongeveer 150 km ten noorden van Mandalay. Toen we bij het busstation aankwamen en de bus zagen moesten we een beetje slikken. De bus zat werkelijk heeeeellleeemaaaal volgestouwd. We hadden de verkeerde busmaatschappij gekozen! Maar ja,.. als de rest van de passagiers het de normaalste zaak van de wereld vindt om de hele rit op zakken rijst in het gangpad te zitten, dan kan je moeilijk opeisen dat de zakken rijst onder jouw stoel worden weggehaald! Dus daar gingen we....werkelijk met onze knieen in onze nek. Na twee uur had vooral Jesse het helemaal gehad, dus we besloten vroegtijdig (in Pyin u lwin) uit te stappen. Pyin u lwin was vroeger een Brits bergstation waar Britten de koelte van de heuvels opzochten. Het was er inderdaad wat aangenamer (qua temperatuur) dan in Mandalay. Best een schattig stadje met tientallen koetsjes met paarden. Fietsen gehuurd en een beetje rondgefietst door de omgeving. 's Middags ging Jesse alleen verder omdat ik (Doortje) een beetje last van mijn maag had.

1 maart
Aanvankelijk wilden we verder reizen met de bus naar Hsipaw, maar dit bleek zeer onhandig te zijn (omdat je in Pyin u lwin geen busstation hebt). Daarom kozen we (na wat nagedacht te hebben) toch maar voor de trein (de spoorwegen is een staatsbedrijf, vandaar onze twijfel). Jesse nam zich voor om te proberen om een 'normaal' kaartje te kopen (om zo de uitgaven aan het militaire regime te beperken). Hij kon namelijk op het bord lezen dat de normale prijs 440 kyat was (30 dollar cent), maar wij moesten als touristen 2 dollar betalen (en het overschot gaat direct naar het regime). Al gauw staakte hij zijn poging omdat er naast hem een vaag mannetje met een zonnebril stond mee te kijken. Je schijnt hier best wel wat spionnen te hebben en wij wilden de loketbeamte niet in een (mogelijk) gevaar brengen. We hebben verhalen gehoord van nepmonniken die in kloosters infiltreren. Echt verschrikkelijk! Zo als jullie misschien kunnen begrijpen reizen wij zo nu en dan met dubbele gevoelens rond door dit land. Aan de ene kant weet je dat je als toerist zorgt voor een geldstroom naar het militaire regime (ook al is die beperkt) en kan een bezoek aan dit land gezien worden als een goedkeuring van het regime. Aan de andere kant vertellen veel mensen dat ze heel blij zijn dat toeristen komen. In kleine dorpjes zwaait iedereen je toe en roepen kinderen constant: i love you. Het toerisme zorgt namelijkhier voor inkomsten voor de arme bevolking (alleen jammergenoeg niet suurzaam) en de mensen zien je als een vorm van contact met de buitenwereld. Want dat is er weinig. Het nieuws is er een goed voorbeeld van, dat is totaal verkleurd. Als je hier naar het nieuws kijkt dan zie je dat militairen ziekenhuizen en scholen openen etc. Echt grote bedriegerij. Minder dan 1% van het totale overheidsbudget wordt hieraan besteed. Bovendien worden de cijfers van rampen verdraaid. Zo hoorden we van een local dat er een paar maanden geleden een overstroming is geweest in de omgeving van Mandalay waarbij meer dan honderd mensen om het leven zijn gekomen. In het nieuws wordt gesproken over 8 doden...
Maar...om nog even terug te komen op dat dubbele gevoel: aan de andere kant hebben verschillende locals ons laten weten dat de plaatselijke bevolking door de aanwezigheid van de toeristen minder wordt onderdrukt door het regime. De overheid wil hier dat alles er voor de toeristen heel rooskleurig uitziet en volgens de mensen die wij spraken hebben zij daardoor meer vrijheden. Maar aan de andere kant denk ik dan: de grote wandaden gebeuren toch in het geniep. Het is lastig.... Een ander punt waar de mensen het hier over hebben is het VN boycot. Aan de ene kant is het begrijpelijk, maar aan de andere kant is er VOLOP handel met China en andere omliggende landen. De grondstoffen worden naar China vervoerd en komen alsnog in de vorm van gebruiksgoederen Europa en de VS binnen. Zo lek als een mandje.

Maar nu even verder over de treinreis. Die was erg leuk. Het uitzicht was prachtig, alleen de trein raakte nogal vol, waardoor er telkens mensen over ons heen hingen (onder meer om uit het raam te kotsen). Tegenover ons zaten twee Canadezen (ze stoppen de buitenlanders bij elkaar) die hun fietsen meehadden en grotendeels door het land fietsen; interessant. De trein reed echt superlangzaam (over 100 km deden we 7 uur). Op een gegeven moment hadden we het gevoel dat we in Hsipaw waren aangekomen, dus wij vroegen aan de mensen om ons heen HSIPAW, HSIPAW ?? Iedereen knikte gretig JJAAA, dus wij stapten uit de trein (samen met alle andere passagiers). Dus wij meteen met de kaart in de weer om op zoek te gaan naar ons hostel...Maar we begrepen helemaal niets van de plattegrond, dus wij zaten eerst te vloeken op de slechte lonely planet kaart waar volgens ons niets van klopte, maar even later kwamen we erachter dat we helemaal niet in HSIPAW waren, we waren te vroeg uit de trein gestapt. Uiteindelijk samen met de canadezen een Pick-up geregeld. Het was nog maar 10 km naar onze bestemming dus het viel mee. Toen we in het hostel aankwamen hoorden we dat er die avond een festival was in een nabijgelegen plaats. Dit bleek de plaats te zijn waar wij te vroeg waren uitgestapt (samen met alle andere mensen uit de trein, die blijkbaar naar dit festival gingen). Op een met mensen bepakte tractor reden we naar het festival. Het festival was ter ere van de pagoda van het dorp en het had iets te maken met de stand van de maan (volle maan). Het was een gigantische happening. Duizenden mensen op de been.

Overal eettentjes, optredens en een reuzenrad (voor birmese begrippen groot) die met de hand werd aangedreven. Heel apart om te zien. Al snel kwamen er een paar shan jongens (shan is een etnische groepering) naar ons toe gelopen die een praatje met ons aanknoopten. Ze wilden ons graag rondleiden en hun engels onderwijl verbeteren. Echt superaaridge jongens. Aan het eind van de avond boden ze aan om ons op hun brommers terug naar ons hostel te rijden. Superlief. De mensen zijn hier zo ontzettend aardig.

2 maart
Tijdens het ontbijt raakten we aan de praat met Net-a-li (israel), Michelle (Zwisterland) en Irene (Zwitserland). We hadden niet echt veel zin om veel te gaan doen die dag dus we besloten met de meiden naar Blackhouse te gaan, dat is een cafeetje in het centrum van Hsipaw met prachtig uitzicht over de rivier. Daar hebben we de hele dag wraps en cake zitten eten, gelezen en met de meiden gesproken (we discusieerden onder meer over ons besluit om wel naar Birma te gaan en we hebben uitgebreid gesproken over het palestijns-israelische conflict). 's Avonds met z'n allen gegeten bij 'Mr Food' en daarna bier gedronken op het balkon van het guesthouse.

3 maart
Met de meiden en nog wat contactgestoorde duitsers een georganiseerde boottrip gemaakt. Een uur stroomopwaards gevaren en vervolgens naar een klooster gelopen. Onze gids sprak daar vrijuit over de situatie in zijn land. De wandeling terug naar de boot leidde ons langs verschillende plantages. De gids wist ons veel te vertellen over de verschillende vruchten (heerlijke watermeloenen, ananassen en papaya's groeien hier!) die er groeiden en hij vertelde ons over het overheidsbeleid m.b.t. houtkap. Vroeger had het land heeeel veel teakbomen. Maar die gaan allemaal tegen de vlakte en worden naar China geexporteerd (en komen in de vorm van bankjes etc o.a. Nederland binnen). Dat deed ons echt weer beseffen hoe belangrijk het is om houten meubels met een keurmerk te kopen.

**UPDATE**:
In een dorpje heerlijke noodlesoep gegeten (het eten lijkt hier steeds lekkerder te worden naarmate de reis in Myanmar vordert...)
Toen we terugliepen van de boot naar het guesthouse kwamen we langs de brandweer van Hsipaw: 3 stokoude wagens (jaren 50(?) & 60!) Je moet hier geen brand krijgen, want erg betrouwbaar zag het er niet uit!

O ja, foto's van Hsipaw:
http://www.mijnalbum.nl/Uitnodiging=CVCNOTSJ

4 maart
's Ochtends geprobeerdn bustickets te regelen voor de volgende dag, maar alle bussen zaten vol! Dit kwam hoogstwaarschijnlijk door het festival dat geweest was in het naburige dorp en doordat de familieleden van de dorpelingen allemaal weer vertrokken in het weekend. Zodoende zat er niks anders op dan een share taxi te boeken (een stuk duurder, maar wel wat sneller.) 's Middags, tijdens het heetst van de dag, lekker geluierd bij het Black Tea House met de Zwitserse en Israelische meiden. Daarna hebben we een lange wandeling gemaakt naar de hot springs. Mooie tocht, door de velden met allerlei soorten gewassen en de meest aardige mensen die hier aan het werk waren. De hot springs zelf waren inderdaad warm (zeker in vergelijking met het water van de nabijgelegen rivier!), maar helaas was de natuur er omheen best wel vervuild met lege flessen, plastic zakken, etc. Het schijnt hier in Zuidoost Azie niet anders te kunnen, helaas. Op de terugweg kwamen we nog wat plaatselijke jeugd tegen die uiteraard op de foto wilden plus 2 jongetjes die hun waterbuffel lieten drinken in de rivier, die ik (Jesse) wel op de foto moest zetten. Schilderachtig!

5 maart
's Ochtends vroeg opgepikt door de taxi en redelijk snel (5 uur) naar Mandalay gereisd. Hierna hebben we wat gerust en onze internet site bijgewerkt (hier waren we dus vorige keer gebleven, toen het internetcafe dicht ging).

6 maart
Bus geboekt naar Bagan, de ervaring leert dat je hier dus vroeg bij moet zijn... ;-) Daarna fietsen gehuurd en samen met Noa (Israelische) naar de Mahamuni pagoda geweest. In deze pagoda staat een Boeddha beeld, waarover een laag van 15 cm (!) dik bladgoud zit. Het beed ziet er daarom best wel plomp en uit proporsies uit. Ik (Jesse) mocht als man tot bij het beeld komen en kreeg ook wat blaadjes bladgoud in mijn handen gedrukt om op het beeld te plakken. Dus ik stond naast een monnik, 2 militairen en nog een paar andere mensen een flinterdun laagje goud op het beeld te plakken. Nou ja, in had er nog best moeite mee om het er goed op te krijgen, omdat het heel heet was en ik dus een beetje zweethanden had. Het goud bleef daarom beter aan mijn handen plakken dan op het beeld: best wel genant, omdat het zodoende leek alsof ik het goud voor mezelf wilde houden en niet aan Boeddha wilde offeren... Wel een raar gevoel in mijn maag, dat de mensen hier zo arm zijn, terwijl er zo'n dikke laag goud op zo'n beeld zit. Maar ja, voor de Brimezen is het beeld echt superheilig; elke ochtend om 4.00 wordt het gezicht van de Buddha gewassen en worden zelfs de tanden gepoetst. Ik had het best willen zien, alleen 4.00 is wel heel erg vroeg! De foto's van deze opmerkelijke Buddha heb ik in eerdergenoemde link van Mandalay gezet.
‘s Avonds zijn we nog even naar de rivier geweest. Leuk om te zien hoe met primitieve middelen (lees: overbepakte tractors) in een wirwar van mensen de boten worden geladen en gelost. De mensen slapen ook op de kade, zodoende kwamen we wat kinderen tegen, met wie we tot 10 geteld hebben in het Engels en in het Birmees.

7 maart
Om 9.00u vertrok de redelijk comfortabele bus naar Bagan, waar we 8,5 uur later aankwamen. Hier hebben we ons lekker gestationeerd in een prima guesthouse, genaamd "New Heaven", jaja. Daarna wat gegeten en heerlijk geslapen in een zacht bedje.